«روح‌الله محمدی» فردی که در مسیر شاهراه «کابل – بهسود» از سوی طالبان اسیر و اکنون آزاد شده، از نحوه اسارت و شکنجه‌های طالبان و در چگونگی آزاد شدن خود توضیح داد. گروگان‌گیری و کشتن مسافران مسیر شاهراه کابل – بهسود به اقدامی معمول بین ساکنان مناطق و ولایت‌های مرکزی تبدیل شده است.
این گروگان‌گیری‌ها از حدود 4 سال پیش تاکنون ادامه داشته و در این مدت دست‌کم صدها شهروند مناطق مرکزی افغانستان مانند ولایت‌های «بامیان» 8 فرمانداری ولایت «میدان وردک»، برخی فرمانداری‌های «غزنی» سر بریده شده‌اند.
سایر مناطق شاهراه کابل - بهسود به دلیل اینکه مناطق هزارهنشین است در امنیت نسبی بسر می‌برد، اما در فرمانداری «جلریز» طالبان نفوذ گسترده‌ای پیدا کرده و شناسایی آن نیز کار ساده‌ای نیست، زیرا برخی از ساکنان این فرمانداری از قوم پشتون و همفکر با طالبان هستند.
اکثر کسانی که در این مناطق سر بریده می‌شوند، اعضای نیروهای امنیتی، کارمندان دولتی، کارمندان موسسات خارجی، مترجمان، خبرنگاران، آموزگاران و سایر افراد باسواد هستند.
در این میان حتی رانندگان و همکاران مسئولان و مقامات دولتی نیز از دست طالبان در امان نبوده و نمی‌توانند از این شاهراه با آرامش خاطر عبور کنند چرا که احتمال زیادی دارد که طعم تلخ مرگ را زیر چاقوهای کُند طالبان بچشند.
متن کامل این گفت و گو به شرح زیر است
فارس: چگونه به دست طالبان اسیر شدید؟
محمدی: من کابل را به مقصد فرمانداری «حصه دوم بهسود» ترک کرده بودم و در مسیر این راه در منطقه‌ای به نام «اسماعیل‌خیل» فرمانداری «جلریز» ناگهان 2 فرد مسلح خودروی ما را متوقف کردند.
در زمان توقف خودرو، یک فرد مسلح به سمت ما آمد و دیگری در جلوی خودرو ایستاد تا خودروی ما که حامل مسافران بود حرکتی نکند.
از میان تمام مسافران خودرو تنها مرا بیرون کشید و چشمانم را با پارچه‌ای بست و سایر مسافران را پس از بررسی اندک مرخص اما مرا به نقطه دیگری منتقل کرد. اینکه کجا بُرد، نمی‌دانم، زیرا چشمانم بسته بود و هیچ جایی را نمی‌دیدم.
فارس: طالبان جرم شما چه چیزی عنوان کرد؟
محمدی: من اکنون وظیفه‌ای ندارم و هر کار قانونی که باشد انجام می‌دهم، اما تا مدتی پیش راننده یکی از مسئولان محلی فرمانداری بهسود بودم و این خود جرمم نزد طالبان بود. من «هزاره» هستم و مدتی راننده یکی از مسئولان دولتی نیز بودم اینها همه سبب شده بود تا به دست طالبان اسیر شوم.
نیروهای طالبان جرم افراد دستگیر شده را اعلام نمی‌کنند ضمن اینکه اکثراً افراد دستگیر شده کشته می‌شوند.
فارس: طالبان شما را به کدام منطقه منتقل کرد و چه مدتی دربند طالبان بودید و در آن مدت برخورد طالبان با شما چگونه بود؟
محمدی: عناصر طالبان در ابتدا، چشمانم را بسته و به مدت 3 روز اسیر عناصر طالبان بودیم تا اینکه آزاد شدم. مکانی که من در آنجا اسیر بودم، به دلیل فصل زمستان بسیار سرد و بدون وسیله گرمایشی بود ضمن اینکه بدون اینکه گناه و جرمم را اعلام کنند، شکنجه بسیاری شدم همچنین آنها در این مدت فقط می‌گفتند که به زودی تو را خواهیم کشت.
فارس: چه اتفاقی رخ داد که منجر به آزادی شما شد؟
محمدی: اینکه چرا مرا نکشتند، شاید خواست خدا بود، اما تأخیر در از بین بردنم از سوی طالبان به دلیل عدم حضور جلاد آنها بود.
افراد طالبان با زبان پشتو با همدیگر صحبت میکردند، ضمن اینکه آنها در هر ولایتی یک جلاد دارند ولی جلادی که وظیفه کشتن مرا بر عهده داشت به پاکستان رفته بود و به همین دلیل در کشتنم تاخیر به وجود آمد.
سه روز اسارت در اتاق‌های سرد طالبان همراه با شکنجه گذشت ولی روز چهارم قرار بود که جلاد طالبان از پاکستان بیاید و مرا بکشد.
اول صبح بود که چند شبه‌نظامی این گروه وارد اتاقم شده و دوباره چشمانم را بستند و مرا به سمت خروجی اتاق بردند و به من گفتند که امروز کشته خواهی شد.
پس از آن احساس کردم که مرا به خودرویی سوار کرده و به جایی میبرند، آن لحظه را هیچ زمانی فراموش نخواهم کرد، زیرا هر لحظه آن برایم مرگ تدریجی بود و با خدا راز و نیاز کرده و میگفتم مبادا توسط این نامردان کشته شوم.
چند دقیقه‌ای در خودرو بودم که ماشین توقف و مرا پیاده کردند و چشمانم را باز کردند، در این زمان دیدم که چند تن از بزرگان محلی ما آنجا حضور دارند. زمانی که بزرگان محلی خود را دیدم خشنود شدم، زیرا فهمیدم که آنها برای نجاتم آمده و طالبان نیز در همان لحظه مرا به آنها تسلیم کردند.
فارس: آیا بزرگان محلی شما با طالبان در ارتباط هستند؟
محمدی: بزرگان محلی ما با طالبان در ارتباط نیستند، بزرگان محلی ما با موسفیدان منطقه «عیسیخیل» فرمانداری جلریز مرتبط بوده و به همین دلیل آنها برای آزادیم تلاش کردند.
بزرگان محلی ما نزد موسفیدان و سران قومی «عیسیخیل» گلایه کرده و خواستار میانجی‌گری آنها برای آزادیم شدند. البته یک عضو پارلمان که دقیق نمی‌دانم چه کسی بوده هم در آزادیم دست داشت.
اینکه این عضو طالبان چه کسی بود و چطور شرایط آزادیم را فراهم کرده را نمی‌دانم، زیرا موسفیدان منطقه «عیسیخیل» با وی مرتبط بوده و از وی خواسته‌اند تا با طالبان تماس گرفته و مرا آزاد کنند.
فارس: چرا طالبان فقط شما را از خودرو پیاده کرد؟
محمدی: طالبان در هر ترمینال و منطقه افغانستان افرادی را به عنوان جاسوس دارند که بیشتر آنها در شغل‌های عادی مشغول کار هستند.
زمانی که مسافران برای سفر به ترمینال‌ها رفته و ماشین مشخصی سوار می‌شوند این جاسوسان به شبه‌نظامیان این گروه اطلاعات می‌دهند و طالبان نیز در مسیر راه این مسافران را اسیر و اکثراً این اسیران را می‌کشند.
فکر می‌کنم جاسوسان طالبان مرا شناسایی کرده و زمانی که به ترمینال رفتم، اطلاعاتم را به طالبان داده و شبه‌نظامیان این گروه مرا در مسیر راه دستگیر و اسیر کردند.
فارس: آیا درخواستی از دولت دارید؟
محمدی: دولت افغانستان در ابتدا باید افرادی که از ترمینال‌ها به طالبان اطلاع‌رسانی می‌کنند را شناسایی کرده و به پنجه قانون برای رسیدگی به جرمشان بسپارد. در مرحله دوم هم باید تلاش جدی برای افزایش امنیت شاهراه‌ها کند تا دیگر مردم بی‌گناه طعمه شکار طالبان و جنایتکاران نشوند.