نعمت ورزشی خبرنگار ورزشی افغانستان افغان در نوشته ای به موضوع خداحافظی منصور فقیریار دروازه بان و کاپیتان پیشین تیم ملی فوتبال افغانستان پرداخته است. روزگاری مردم مصیبت زده ترین کشور دنیا، خوشحال ترین آدم های روی زمین بودند، متحّد، یک پارچه، وطن دوست و دور از هر گونه دُگم اندیشی و نا هنجاری های باستانی سرزمین شان.
تیم ملی فوتبال افغانستان در رقابت های جنوب آسیا دلبری می کرد، بازیکنان، کادر فنی و همه چیز خوب بودند. اسلام الدین امیری، بلال آرزو، سنجر احمدی و سایر بازیکنان مثل الماس می درخشیدند.
اما آن که بیش از همه محبوب شد و یک شبه رهِ صد ساله پیمود کسی نبود جز منصور فقیریار.
دروازه بانی پُستِ حساسی است، می تواند کسی را تا عرش بالا ببرد و یا با فرق به زیر فرش بکوبد.
تاریخ فوتبال دنیا پُر است از دروازه بان های بزرگ. کسانی مثل لئو یاشین، پیتر اشمایکل، جیان لوئیجی بوفون، اُلیور کان، ایکر کاسیاس و ... که وقتی درون دروازه می ایستادند، منفذهای نفوذ گم می شدند.
فقیریار در جنوب آسیا نیز این گونه بود، با او خاطر همه جمع بود که دروازه پُر است و گل خوردن سخت.
در یک بازی حساس و در نیمه نهایی، داور بازی پنالتی گرفت، ضربۀ اول را منصور مهار کرد، داور دستور تکرار داد، دومی را هم گرفت. تمام منافذ را بر روی حریفان بست و نقش بزرگی در قهرمانی و بالا بردن جام در جنوب آسیا ایفاء کرد.
وقتی تیم بر گشت او بیشتر از هر کسی مورد توجه بود، یک قهرمان، یک بلند پرواز و یک عقاب تیز چنگ که از هندوکش آمده بود.
عقاب ما آن سال به اندازۀ خوب بود که بهترین دروازه بان و برترین بازیکن جنوب آسیا شد و نامش در بین ۱۰ بازیکن برتر سال آسیا قرار گرفت. کنار بزرگانی چون اوکازاکی از جاپان، هیونگ مین از کوریای جنوبی، جواد نکونام از ایران و ژنگ ژی از چین.
در فوتبال دنیا معمولاً مهاجمان مورد توجه اند و جوایز را می گیرند، کمتر پیش می آید که یک مدافع مثل فابیو کاناوارو و یا یک دروازه بان همانند منصور فقیریار بزرگ تر از کُل تیم جلوه کنند.
او که از سال ۲۰۱۱ در تیم ملی بازی کرد، هم در ردۀ ملی و هم در رقابت های باشگاهی آنقدر موفق بود که بهترین دوران تیم ملی ما همان ۲۳ بازی بود که او را درون دروازه داشت.
فقیریار در سال ۲۰۱۳ از رییس جمهور کشور مدال افتخاری غازی میر مسجدی خان دریافت کرد، مدالی که هیچ گاه برای ورزشکاران ما قدر و قیمت و نان و آب به دنبال نداشته است.
تقریبا یک سال پیش بود که مصدوم شد و برای آخرین بار در رقابت های مقدماتی جام جهانی در بازی با سوریه از دروازۀ افغانستان دفاع کرد.
منصور مدت ها است که دیگر در مستطیل سبز دیده نشده و دوکتوران معالج اش در آلمان گفته اند که باید دستکش هایش را بیاویزد.
او که اکنون در مقطع ماستری رشتۀ انجنیری درس می خواند، دو روز پیش رسماً از دنیای فوتبال خدا حافظی کرد.
مردی که در سوم جنوری ۱۹۸۶ در کابل به دنیا آمد و نامش را به نیکویی در تاریخ ورزش کشور ثبت کرد.
بدرود منصور، تلاش ها و زحماتی را که برای عزّت و سر بلندی کشور و مردم ات کشیدی از یادها نخواهند رفت.
منبع:خبرگزاری نود