افزایش شمار مهاجران در آلمان باعث شده است که تعداد زیادی از خانواده ها و مجردها در یک ساختمان زندگی کنند. برای مهاجرانی که از کشورهای مختلف می آیند، زندگی مشترک و آن هم به صورت مختلط یک مشکل است.
فاطمه امانی، خانم افغان با شوهر و دو طفل خود در یکی از اردوگاه های مهاجرین در شهر بن آلمان زندگی می کند. کمبود امکانات بهداشتی، زندگی مختلط با پناهجویان کشورهای دیگر، آشپزخانه و حمام های مشترک با ده ها پناهجوی دیگر، روان این خانواده را تحت تاثیر قرار داده است. این خانواده باشنده ولایت هرات، پس از متقبل شدن دشواری های زیاد و سپری نمودن کم تر از دو سال توانست از راه های قاچاق خود را سر انجام به این شهر برساند. با رسیدن به هدف دلخواه خود،حالا پهلوهای دیگر مشکلات اجتماعی آنان را تحت تاثیر قرار داده است.
خانم امانی که مادر دو طفل است، در گذشته آموزگار مسایل دینی در افغاننستان بود. آنان در حال حاضر در یکی از اردوگاهی که قبلا از آن به عنوان یک شفاخانه استفاده میشد زندگی میکنند. او می افزاید: «در افغانستان امکانات خوب داشتیم، روزانه اطفال و خودم حمام میکردیم اما در حال حاضر اینجا حتی در هفته یک بار حمام میکنیم. بچه های ما به گونه زندانی به سر میبرند. از لحاظ خدمات بهداشتی امکانات در حد صفر قرار دارد. از مجبوریت اینکه آینده اطفال ما بهتر شود همه مشکلات را مجبوریم قبول کنیم.»
هجوم سیلی از آوارگان در آلمان بر ادارات این کشور فشار آورده است و برخی مهاجران ماه ها منتظر می مانند تا اولین مصاحبه از آنها گرفته شود. این وضعیت این خانواده افغان را نیز خسته کرده است.
فاطمه می گوید: «هرچند از احتمال بازگشتاندن ما به کشور اصلی بیم زیاد داریم اما اگر وضعیت به چنین حالت دوام کند دیپورت شدن را نسبت به آینده نامعلوم بهتر میدانم. در انتظار روزی هستم که سرنوشت ما معلوم شود. دولت آلمان باید به بلاتکلیفی ما هرچه زودتر پایان دهد.»
محمد جعفر امانی شوهر فاطمه نبود زبان مشترک فرهنگی با مهاجرین از کشورهای مختلف جهان را از مشکلات جدی دیگر میداند. او میگوید، زندگی در یک طبقه با افراد و اشخاصی از کشورهای مختلف بسیار سخت است. جعفر از برخوردهای برخی جوانان مقیم در این اردوگاه ناراضی است و می گوید این افراد تا صبح شب نشینیمی نمایند و سر و صدای آنها باعث می شود که او و اطفال اش نتوانند بخوابند.
جعفر اضافه میکند: «ما دچار مشکلات فرهنگی و اجتماعی زیادی در این اردوگاه هستیم، در این جا ده ها تن از کشورهای مختلف زندگی میکنند. ما بیشتر به زبان و ارزش های فرهنگییک دیگر آشنایی نداریم. زندگی خانواده ها با افراد مجرد در یک طبقه بسیار دشوار است. به نظر من باید هرچه زودتر دولت آلمان محل بود و باش مجردها با خانواده ها را از هم جدا سازد.»
با این همه فاطمه و جعفر در کنار مشکلات کنونی یادآور راه های پرخطری میشوند که با طی نمودن آن پس از 20 ماه خود را به آلمان رسانده اند. جعفر میگوید با آنکه پول کافی برای رسیدن به اروپا در اختیار نداشت اما مجبور بود که در یکی از کارخانه های ترکیه روزانه 16 ساعت کار طاقت فرسا در بدل عواید ناچیز نماید. او مسیر میان ترکیه و یونان را به مرز میان مرگ و زندگی تشبیه میکند.
منبع: دویچه وله