«محمد باقرغلامپور» دبیر سابق انجمن علمی دانشگاه شهیدبهشتی طی یادداشتی اختصاصی به وضعیت مهاجرین افغانستانی در دوران پسابرجام پرداخته است. در این یادداشت آمده است: با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید در ایران مذاکرات فشرده با آمریکا و گروه 1+5 در صدر کارهای وزارت خارجه ایران قرار گرفت که منجر به توافق تاریخی برای 2 طرف شد.
گفت‌وگو و مذاکراتی که هر کدام از طرفین به روشنی می‌دانستند چه چیزی از آن می‌خواهند ایران رفع تحریم‌های آمریکا و اتحادیه اروپا و بسته شدن پرونده «پی‌ام‌دی» و همچنین نشان دادن چهره جدید خود به دنیا را می‌خواستند و آمریکا و اتحادیه اروپا هم شفافیت و اطمینان از صلح امیز بودن چرخه هسته‌ای ایران و عدم دستیابی آنها به سلاح هسته‌ای را.
این توافق برای برخی کشورهای منطقه و بین‌الملل گران تمام شد و کوشش و سعی خود را برای برهم زدن آن بکار بردند که نتیجه‌ای برایشان حاصل نشد.
ایران می‌تواند نفسی تازه کند
حالا اوضاع برای ایران عوض شده کشوری که تحت شدیدترین تحریم‌های جهانی بود هم اکنون می‌تواند نفسی تازه کند و ارتباطات تجاری و بین‌المللی خود را از سر آغاز کند.
هر چند تحلیگران بر این باورند که نباید انتظار معجزه از برجام داشت در حالی که ایران برای بازگشت به اقتصاد جهانی و تاثیر گذاری بر آن راه طولانی در پیش دارد.
نکته‌ای که شاید کسی به آن توجه نکرده باشد نقش مهاجرین افغانستانی در دوران ایران پسابرجام است.
تا مدتی قبل اوضاع اقتصادی مناسبی در ایران حاکم نبود و هر روز مشکل تازه‌ای سر راه تجار و بازرگانان ایرانی قرار می‌گرفت و به تبع آن در داخل ایران نیز رکود و تورم و بیکاری مجالی را برای عرضه اندام سرمایه‌گذاران خارجی باقی نمی‌گذاشت.
یکی از بزرگترین جوامع خارجی که در ایران زندگی می‌کنند، مهاجرین افغانستانی هستند که طبق اخرین آمارها به 2 و نیم میلیون نفر می‌رسند.
این افراد غالباً به دلیل محدودیت‌های قانونی مجبورند مشاغل سخت و بدون حرفه خاصی را انجام دهند از قبیل کارگری و کوره‌پزی و...
در دل جامعه مهاجر افراد با استعداد و گاهاً سرمایه‌دارانی وجود دارند که می توانند در رونق اقتصادی و همچنین کار افرینی مولد ایفای نقش کنند، به دولت ایران مالیات بپردازند و حتی شغل جدید برای ایرانیان و مهاجرین فراهم کنند.
نمونه موفق این الگو را می‌توانیم در آمریکای شمالی مشاهده کنیم که مهاجرین چینی و روسی حجم قابل توجهی از بازار آمریکا را در دست دارند. رویکرد نامناسب امنیتی به مقوله مهاجرین در ایران وجود دارد که سال‌های متوالی از سرمایه گذاری افغانستانی‌ها در ایران جلوگیری کرده و این سرمایه‌ها را به دوبی و امارات متحده عربی و سایر کشورها کشانده است.
سرمایه‌گزاری در ایران
در صورتی که اشتراکات 2 کشور با سایر کشورها قابل مقایسه نیست و این پول‌ها می‌تواند در ایران سرمایه گذاری شود. دولت ایران از نکته‌ای مهم غافل شده و باید یاداوری کرد که عده‌ای از مردم افغانستان به دلایل امنیتی و با اکراه و از روی ناچاری مهاجرت را برمی‌گزینند و راهی سایر کشورها و ایران می‌شوند.
افرادی که دارای سرمایه مناسبی هستند و می‌توانند برای اشتغال و اقتصاد پسابرجام ایران سهمی داشته باشند. اگر دولت ایران می‌خواهد نگاه استراتژکی به مهاجرین و سرمایه انها داشته باشد شایسته نیست تنها به عنوان یک نیروی کار ارزان به آنها نگاه کند بلکه از توانمندی‌ها و استعدادشان در ایجاد اشتغال و سرمایه گذاری تجار افغانستانی در ایران چشم پوشی نکند.
برخورد امنیتی با مقوله مهاجرین در طی این 30 سال پیامدها و خسارت‌های جبران ناپذیری به 2 طرف وارد کرده است برای پشت سر گذاشتن آن نیاز به برجامی برای مهاجرین بیش از همیشه احساس می‌شود.
برجامی که عزت نفس از دست رفته مهاجرین را بازگرداند
برجامی که نگاه متفاوت‌تری به مهاجرین داشته باشد و عزت نفس از بین رفته مهاجرین را بازگرداند، راه را برای فعالین عرصه اقتصادی هموار کند.
این افراد می‌توانند در سایه رفع موانع و مشکلات قانونی از سوی ایران با راه‌اندازی کسب و کارهای کوچک و بزرگ نقشی در جهت قدرتمند تر شدن ایران و افغانستان داشته باشند.
زیرا اقتصاد نوپای افغانستان متاثر از اقتصاد همسایه‌های خود است و در بعضی موارد نیاز به کمک ایران دارد؛ سرمایه گذاری‌های مشترک بازرگانان و تجار 2 طرف می‌تواند زمینه بی‌اعتمادی موجود را از میان بردارد و همچنین برای سرمایه‌های سرگردان افغانستانی مامنی امن پیدا شود.
منبع:خبرگزاری فارس