سومین مرحله اخراج گروهی پناهجویان رد شده افغان از آلمان عملی شد. زاندرا پیترزمن، خبرنگار دویچه وله در این تبصره می‌نویسد که مهاجران افغان تبدیل به توپ بازی سیاستمداران در آلمان تبدیل شده اند.
توماس دیمیزیر، وزیر داخله آلمان می‌خواهد «با احتیاط» و «مسئولیت‌پذیرانه» و در عین زمان «قاطعانه» به اخراج پناهجویان افغان ادامه بدهد. وزیر داخله آلمان فدرال به این اشاره می‌کند که دیگر کشورهای اروپایی مانند ناروی و سویدن نیز پناهجویان رد شده افغان را پس می‌فرستند. اما یک اشتباه را نمی توان با مثال آوردن از اشتباه دیگران توجیه کرد.
دیمیزیر روز دوشنبه در گفتگو با شبکه «ای آر دی» گفت که کسی از امنیت کل افغانستان صحبت نمی‌کند، «اما مناطق امن» وجود دارند. این در حالی است که چنین چیزی برخلاف توصیه‌های سازمان ملل متحد است.
کمیساریای عالی سازمان ملل متحد (یو ان اچ سی آر) در برآوردی که برای وزارت داخله آلمان در ماه دسمبر ۲۰۱۶ انجام داد، گفته بود که «یو ان اچ سی آر» به دلیل «تغییر پیوسته وضعیت امنیتی، در بررسی نیازمندی به حفاظت بین‌المللی، نمی‌تواند تفکیکی میان "مناطق" امن و "ناامن" قایل شود.» این که دیمیزیر با وجود این توصیه ملل متحد به اخراج پناهجویان افغان تاکید می‌کند، دلیل آن انتخابات پارلمانی سپتمبر امسال در آلمان است.
مبارزات انتخاباتی
حمله تروریستی ماه دسمبر در برلین ترس‌هایی را که مردم پیش از این داشتند عمیق‌تر کرد. حزب دست راستی «بدیل برای آلمان» سیاست انگلا مرکل در قبال مهاجرت را در این حمله مقصر خواند. اظهارات ناسیونالیستی و عوامگرایی جای فاکت‌ها و واقعیت‌ها را گرفت.
حکومت فدرال آلمان می‌خواهد نشان بدهد که وارد عمل شده و تدابیر سختی را روی دست می‌گیرد تا به این طریق رای‌دهندگان را به خود جلب کند. به این ترتیب، حکومت فدرال بعد از سال‌ها ممنوعیت اخراج به افغانستان را برداشته است و آن‌هم در حالی که وضعیت امنیتی افغانستان به مراتب بدتر شده است.
تعداد قربانیان ملکی به ریکارد تازه رسیده
ملل متحد از سال ۲۰۰۹ به این سو تعداد کشته شدگان و زخمی شدگان جنگ افغانستان را ثبت می‌کند. ملل متحد در سال گذشته ۱۱ هزار و ۴۱۸ کشته و زخمی در افغانستان را ثبت کرد که بلندترین آمار تلفات ملکی از ۲۰۰۹ به این سو است. در ۳۱ ولایت از ۳۴ ولایت افغانستان جنگ حاکم بوده و بیش از ۶۵۰ هزار نفر از روستاها و مناطق شان آواره شده اند.
ملل متحد تخمین می‌زند که نیم میلیون نفر در سال ۲۰۱۷ مجبور به ترک خانه‌ها و روستاهای شان خواهند شد. صدها هزار مهاجری که از کشورهای همسایه، ایران و پاکستان مجبور به بازگشت می‌شوند، بر آمار بلند بیجاشدگان داخلی اضافه می‌شوند. آن‌ها به کشوری بازگشت داده می‌شوند که در آن نه کار می‌یابند و نه امنیت. به کشوری عودت می‌کنند که در آن ساده‌ترین کار، دست به سلاح بردن است. حکومت افغانستان در وضعیتی نیست که از مردم خود محافظت کند؛ حکومتی که با منازعه مواجه بوده و از نظر مالی کاملاَ به جامعه بین‌المللی وابسته است. از این‌جاست که کشورهای اروپایی کمک‌های خود به این کشور را به تحویل‌گیری مهاجران اخراج شده مشروط می‌سازند.
استدلال کنایه آمیز
توماس دیمیزیر در گفتگویش با تلویزیون «ای آر دی» افزود که «تروریسم طالبان» از تروریسم در اروپا به این شکل خود را متمایز می‌سازد که طالبان «نمایندگان نظام دولتی» را هدف قرار می‌دهند. دیمیزیر گفت: «مردم عام هرچند قربانی می‌شوند، اما هدف حملات نیستند، و این یک فرق بزرگ است.» این استدلال، نیش‌دار و کنایه آمیز است.
بعد از حدود چهار دهه جنگ، امروز حدود ۲۰ سازمان تروریستی در افغانستان می‌جنگند. علاوه بر آن‌ها، ملیشه‌ها، جنگ‌سالاران، پولیس‌ها و سربازانی که توجهی به مردم عام ندارند. نیروهای امریکایی باز هم به دلیل خراب شدن وضعیت امنیتی، حملات هوایی را تقویت بخشیده اند که این حملات نیز از میان مردم ملکی قربانی می‌گیرد.
کابل، منطقه امن؟
تا حالا در سه مرحله اخراج افغان‌ها، این پناهجویان به کابل برگشت داده شده اند. حکومت آلمان شهر کابل را «امن» عنوان می‌کند. این در حالی است که تلفات ملکی در این شهر در سال گذشته براساس شمارش ملل متحد، ۷۵ درصد افزایش یافته است. در سال گذشته حملات بسیار بزرگی در این شهر صورت گرفت که در نتیجه، ۳۰۰ فرد ملکی کشته و بیش از ۱۲۰۰ تن دیگر زخمی شدند.
حکومت فدرال آلمان اساساَ این حق را دارد که پناهجویان رد شده را بعد از بررسی انفرادی و مسئولانه دوسیه‌های شان، اخراج کند. اما در قضیه اخراج به افغانستان، صحبت از «مناطق امن» با واقعیت همخوانی ندارد. به صورت ساده، مردم ملکی در افغانستان امنیت ندارند. این خجالت‌آور است که انسان‌های آواره از یک کشور جنگ‌زده به توپ بازی سیاستمداران در آلمان تبدیل می‌شوند.
منیع:دویچ وله